De regen die rustig op mijn tarp neerdaalt doet mij snel in slaap vallen, maar zo nu en dan word ik ook abrupt gewekt door harde vlagen regen die tegen mijn tarp aan klettert. Gelukkig hou ik het onder mijn tarp confortabel liggend in mijn hangmatje allemaal wel droog.
Nog voor mijn wekker afgaat word ik wakker ddor het licht dat mijn biologische klok corrigeerd naar de juiste waarden.

Huib - mijn compagnon rugzakloper voor dit weekend - ligt nog op 1 oor en aangezien we tijd zat hebben beweeg ik mij rustig om geen lawaai te maken.
Aangezien het nog lichtelijk regend en alles klam en vochtig aanvoeld besluit ik in de kleine kantine van de mini-camping koffie te zetten en mijn bescheiden ontbijt te nuttigen.
De weervoorspelling voor vandaag belooft niet veel goeds: regen, heel veel regen.
Hoewel het weer er bij ons vertrek droog en hoopvol uitziet, word de voorspelling al vrij snel bewaarheid en probeer ik zo veel mogelijk te schuilen onder mijn paraplu.
We lopen naar de ingang van de Hoge Veluwe bij Schaarsbergen en via het Veluwe Zwerfpad begeven we ons, langzaam en zigzaggend richting de volgende kampeerplek ergens midden in het bos bij Apeldoorn.

In Hoenderloo is zo veel horeca, dat het ondoenlijk is om hier aan voorbij te lopen.
We zijn doorweekt en ook best rillerig van al die regen en al met al zijn dit redenen genoeg om ergens naar binnen te gaan voor een warme kop soep.
De regen is voor eventjes voorbij als we op weg gaan voor de laatste etappe naar onze kampeerplek.
Zigzaggend via de bospaden arriveren we daar, ruim voor zonsondergang. Zo snel mogelijk probeer ik mijn hangmat op te hangen om ook zo snel mogelijk er in te kruipen.
Na een snelle bijna kant en klare maaltijd kijk ik op mijn telefoon nog een aflevering van van Kooten en de Bie, terwijl ik af en toe nip aan het restantje rode wijn, die ik gister met enige moeite besloot niet op te drinken. Kort na zonsondergang werd het al snel fris, kroop daarom al snel in mijn hangmat.

Ik was best vroeg wakker en ik had ook goed geslapen. Door de kou had ik niet veel zin om onder mijn warme donszk vandaan te kruipen ... toch maar half gedaan, want een goede bak koffie luste ik ook wel.
Na twee bakken goeie koffie was ik energiek genoeg om mijn tarp en hangmat in te pakken.
Met mijn rugzak weer ingepakt liep ik nog even naar Huib om hem gedag te zeggen.

Om 9 uur vertrok ik. Het belooft een mooie zonnige dag te worden en dit was voor mij motiverend genoeg om helemaal naar Arnhem te lopen.
Maar volgens mijn kaart was de enige weg naar Arnhem een verharde provinciale weg ...
ik was dan ook best verrast dat ik via een ruig grasland de verharde weg kon verlaten. Het leek er op dat dit grasland nog niet zo lang geleden landbouwgrond was, "best een positieve ontwikkeling", vond ik eigenlijk wel en ik dacht zo het bos in te wandelen, maar een hoog hek belemmerde mij de toegang.
In de veronderstelling dat dit hek ooit was bedoeld om het landbouwgrond de beschermen klom ik dan maar over het hek heen.
Ik volgde mijn GPS, maar de poort in het hek een eind verderop verschafte me geen toegang tot het volgende bosperceel, of beter gezegt: verschafte me geen uitgang, want ik bevond mij in Hood Deelen, een bosperceel dat niet toegankelijk is voor publiek.
Ik wandelde daarom rustig verder, alert op eventuele boswachters en ik hoopte dat ik wel ergens op een fatsoenlijke manier dit bos weer kon verlaten.
Die mogelijkheden deden zich wel voor, maar bij die wildpassages stonden tevens wildcamera's ... en dat leek mij niet zo'n goed plan.
Ik passerde de wildcamera's ruim achterlangs, want je weet maar nooit of er een grotthoeklens op zit, waardor ik alsnog in beeld zou zijn.
Plots zag ik, nog best ver weg, iets wat leek op een terreinauto. Ik had weinig zin in een bekeuring, dus ik rende snel het bos in en verstopte mij achter een omgevallen boom.
Even later reed er inderdaad een auto van het bosbeheer over de onverharde weg.
Toen de kust weer veilig leek liep ik al struinend door het bos in de richting waar ik dacht dat er een uitgang zou zijn.
Vele kilometers kwam ik inderdaad bij een poort in het hek die natuurlijk ook op slot zat. Ik besloot er toch maar over heen te klimmen, want het was leuk geweest en zo kwam ik weer in publiek toegankelijk bos "het Deelerwoud" terecht.
Het Deelerwoud herinnerd mij aan vroeger - als kind kwam ik hier vaak, met m'n ouders en zussen gingen we hier dan herten kijken ...
Helaas moest ik toch weer een heel stuk via de verharde - langs vliegbasis Deelen - lopen.
Daarna nog een stuk door Koningheide en de Waterberg voordat ik eindelijk bijna thuis was.

The rain that gently descends on my tarp puts me to sleep quickly, but every now and then I am also abruptly awakened by gusts that clatter against my tarp.
Fortunately, I keep it all dry under my tarp lying comfortably in my hammock.
Before my alarm goes off I wake up by the light that corrects my biological clock to the correct values.

Huib - my companion backpacker for this weekend - is still lying on one ear and since we have plenty of time I move quietly so I'm not awakening him.
Since it is still raining lightly and everything feels clammy and damp, I decide to make coffee in the small canteen of the mini-camping and have a modest breakfast.
The weather forecast for today is not very promising: rain, lots of rain.
Although the weather looks dry and hopeful when we leave, the forecast soon comes true and I try to hide under my umbrella as much as possible.
We walk to the entrance of the Hoge Veluwe near Schaarsbergen and via the Veluwe Zwerfpad we make our way, slowly and zigzagging towards the next camping spot somewhere in the middle of the forest near Apeldoorn.

There are so many catering establishments in Hoenderloo that it is impossible to pass them by.
We are soaked through and also quite shivering from all that rain and all in all, these are reasons enough to get inside somewhere to have a warm cup of soup.
The rain has stopped for a while when we set off for the last leg to our camping spot. Zigzagging through the forest paths we arrive there, well before sunset. I try to hang up my hammock as soon as possible to crawl into it as quickly as possible.
After a quick, almost ready-made meal, I watch an episode of van Kooten en de Bie on my phone, while I occasionally sip from the leftover of my red wine from yesterday.
Shortly after sunset it quickly became chilly, time to crawl deep under my blanket in my hammock.

I woke up pretty early and slept well. Because of the cold I didn't feel like crawling out from under my warm down blanket ... but because I also liked a good cup of coffee, I didn't have so much choise. After two cups of good coffee I was energetic enough to pack my tarp and hammock. With my backpack packed again, I walked to Huib to say goodbye.

I left at 9 am. It promises to be a beautiful sunny day and this was motivating enough for me to walk all the way to Arnhem.
But according to my map, the only road to Arnhem was a paved provincial road ...
I was therefore quite surprised that I could leave the paved road through a rough grassland.
It seemed that this grassland was farmland not so long ago, "quite a positive development", I thought and I thought I could walk straight into the forest, but a high fence prevented me from entering.
Assuming that this fence was once intended to protect farmland, I climbed over the fence.
I followed my GPS, but the gate in the fence a little way ahead wouldn't give me access to the next woodlot, or better to say: didn't give me an exit, for I was in Hoog Deelen, a wooded area not open to the public.
I therefore walked on quietly, on alert for possible forest rangers and I hoped that somewhere I could leave this forest in a decent way.
Those possibilities did arise, but at those wildlife passages there were also wildlife cameras ... and that didn't seem like such a good plan to me.
I passed the wildlife cameras well behind, because you never know if there is a wide angle lens on it, so I would still be captured by the camera.
Suddenly I saw, still quite far away, what looked like an all-terrain vehicle.
I didn't want to have a fine, so I quickly ran into the woods and hide myself behind a fallen tree.
Moments later, a forestry car did indeed drive on the unpaved road.
When the coast seemed clear again I walked through the woods in the direction where I thought there would be an exit.
Many kilometers further there was indeed a gate in the fence which of course was also locked. I decided to climb over it and so I entered the publicly accessible forest named "het Deelerwoud".
The Deelerwoud reminds me of the past - as a child I often came here, with my parents and sisters we used to go here to see deer ... Unfortunately, after I walked throught the Deelerwoud, I had to walk a long way again via the paved road - past Deelen Air Base.
Then a bit through Koningheide and the Waterberg before I was almost home again.